door Hugo Vos | feb 10, 2022
er zitten korsten op mijn ziel restanten van zovele wonden gedroogd verdriet verleden tijd maar toch… hedendaagse korsten ze zitten er en af en toe laat er een los dan heeft er heling plaatsgevonden dat lucht weer op soms is er ook die neiging een korst vroegtijdig...
door Hugo Vos | feb 9, 2022
door Hugo Vos | feb 8, 2022
ik vroeg het aan mijn woordenboek het weigerde te praten zeg het me! dat schreeuwde ik stilte kreeg ik terug ik wil het weten! nu! de stilte werd alleen maar luider ik vraag het je nog één keer! en hief mijn hand al op wat … is … murw … ?! en toen het stil bleef...
door Hugo Vos | feb 7, 2022
op zich ben ik best smakelijk maar overduidelijk restant ik ben niet vers en zeker niet bedorven kan ‘nog wel een ronde door’ als het licht in de duisternis verschijnt word ik eerst opzij geschoven en als er dan niks beters is dan kiest men mij ik weet het het is mijn...
door Hugo Vos | feb 6, 2022
die zelfverzekerdheid ik ken ‘m wel maar ’t is zolang geleden teveel gezien teveel beleefd teveel kennis van het al ooit keek ook ik de wereld in de ogen beide benen op de grond mij kon ze niet raken die zelfverzekerdheid ik ken ‘m wel maar ’t is zolang...
