door Hugo Vos | nov 3, 2019
de mannengriep heeft toegeslagen ik ben volledig ingestort mijn leven heeft totaal geen zin meer mijn toekomst ligt dan ook aan gort waar blijft nou toch die ambulance ziet niemand dan hoe erg het is ‘ t is mannengriep! dat is de ergste geen vrouw begrijpt hoe zwaar...
door Hugo Vos | nov 2, 2019
ik koop geen snoepgoed meer veel te veel gedoe er zitten zuurballen in die mijn grenzen molesteren ik plaatste laatst nog zoute hekken rond mijn eetgedrag maar kocht ik muntdrop had ik salmiak of heksenhiel dan trof ik steevast gaten in de omheining was ik ik niet...
door Hugo Vos | nov 1, 2019
ik loop op zompig landschap bij iedere stap kan ik plotsklaps de grond in zinken mijn gemoed is een moeras soms sta ik er stevig op de grond en net zo soms kan ik erin verdrinken de vogels kunnen vrolijk op hun takken kwinkeleren de zon kan helder schijnen dat...
door Hugo Vos | okt 31, 2019
de criticus die deze dichter in zich heeft wordt door de jaren weliswaar wat milder maar toch zit in dat brein nog steeds een zurig kereltje die mekkert boven zijn sik priemt met zijn knokige vinger spuwt terwijl hij oordeel spreekt spinrag bindt hem aan zijn zetel...
door Hugo Vos | okt 30, 2019
“Ik ben aap!”, zei de aap, “Dus ik leef” Hij bekeek zichzelf in de spiegel en lachte voorzichtig “Ik ben god!”, zei de god, “Dus ik leef” Hij bekeek zichzelf in de spiegel en lachte tevreden “Ik ben dood!”, zei de dood “Dus ik...
