door Hugo Vos | okt 23, 2021
zo toegewijd als hij steeds was in het zorgen voor mijn moeder daar sprak zijn pure liefde uit haar lichaam stram en krom vol pijn zo liefdevol kon dus mijn vader zijn daar knaagt nog iets in mij die toegewijde vader kreeg ik niet, dacht ik mijn kinderziel gekweld van...
door Hugo Vos | okt 22, 2021
hoe hij daar stond ’t was niet normaal dat mooie woord pontificaal het keek ons aan ons allemaal strak in de ogen pontificaal hij deed niet naar of zo het oogde zelfs sociaal maar hij bleef staan pontificaal ik werd nieuwsgierig wel naar zijn verhaal en zei: vertel me...
door Hugo Vos | okt 21, 2021
aan zesentwintig letters en een setje interpuncties ga ik mezelf te buiten ik schreeuw zo lang ik kan mijn denken op papier totdat mijn vingers tuiten in het residu dat achterblijft die zinnelijke woordenbrij lees ik de stolling van mijn...
door Hugo Vos | okt 20, 2021
hoe heftig toch die bui net was de wind de bomen naar de grond deed neigen ze hielden onder zware regenkracht stand nog vol in blad en waren daar niet klein te krijgen is het de stam die hen de rug recht houdt de buigzaamheid van tak en blad is het de wil om regenslag...
door Hugo Vos | okt 19, 2021
we mopperen op wind en regen het zet de buien in ons aan het valt ons vaak behoorlijk tegen als wij er weer door moeten gaan dan zien we niet dat het doet leven hoe zaad verspreidt en kiem ontwaakt als beiden ons niet was gegeven was onze wereld nooit gemaakt Winny...
door Hugo Vos | okt 18, 2021
ik gooide een druppel liefde op een gloeiende plaat van haat want alle beetjes helpen het siste en het knerpte even er trok een siddering door het metaal de randen krulden op zo krachtig kan dus liefde zijn zag ik daar, aangenaam verrast een rooksliert kringelde...
