door Hugo Vos | feb 9, 2022
door Hugo Vos | feb 8, 2022
ik vroeg het aan mijn woordenboek het weigerde te praten zeg het me! dat schreeuwde ik stilte kreeg ik terug ik wil het weten! nu! de stilte werd alleen maar luider ik vraag het je nog één keer! en hief mijn hand al op wat … is … murw … ?! en toen het stil bleef...
door Hugo Vos | feb 7, 2022
op zich ben ik best smakelijk maar overduidelijk restant ik ben niet vers en zeker niet bedorven kan ‘nog wel een ronde door’ als het licht in de duisternis verschijnt word ik eerst opzij geschoven en als er dan niks beters is dan kiest men mij ik weet het het is mijn...
door Hugo Vos | feb 6, 2022
die zelfverzekerdheid ik ken ‘m wel maar ’t is zolang geleden teveel gezien teveel beleefd teveel kennis van het al ooit keek ook ik de wereld in de ogen beide benen op de grond mij kon ze niet raken die zelfverzekerdheid ik ken ‘m wel maar ’t is zolang...
door Hugo Vos | feb 5, 2022
jij noemt je heerser van het leven stelt jezelf boven de natuur och mens wat weet jij werkelijk van wat er in en om jou leeft? heb jij je darmflora al eens bekeken? spitte jij de aarde om om al het leven daar te vinden? hoeveel vogels, hoeveel vissen hebben jouw ogen...
door Hugo Vos | feb 4, 2022
oh brein! gij grijze massa in mijn hoofd die heel mijn zijn tot leven brengt hoe wonderlijk uw kronkelwerk waar ik mijzelve vinden kan en vaak in kan verdwalen zonder u is er geen mij en zonder mij geen u wij leven in verbondenheid veroordeeld tot saamhorigheid in...
