Dit wordt een saai verhaal. Er gaat weinig in gebeuren.
Ik ben nu 87 en uitgeleefd. Dat mag je wat mij betreft dubbel opvatten. De artritis logeert tegenwoordig in mijn botten en mijn brein denkt met tussenpozen: ‘Genoeg gedaan! Ik stop er even mee, doe het nou zelf maar.’ Tja, en dan ben ik aan de goden overgeleverd.
Ik heb een mooi leven achter de rug hoor. Ik leidde een avontuurlijk bestaan, heb veel gereisd en heb mijn steentje aan de wereld bijgedragen. Ik had een lieve vrouw die helaas veel te vroeg de aarde heeft omgewisseld voor een terugkeer naar wat zij zo mooi noemde: ‘Het Al’. We hebben één kind groot mogen brengen, maar die heeft het aardse ook al ingewisseld voor Het Al door domme pech: een bacterie die sterker was dan hij, nota bene op zijn achtenvijftigste verjaardag. Je hebt het niet voor het zeggen over hoe en wanneer je gaat. Ik ben er nog in ieder geval. Maar ja… in mijn uppie. Broers en zussen heb ik niet. En wat beleef ik nog?
Ik woon zelfstandig. Dat gelukkig nog wel, ben wat afhankelijk van thuiszorg en huishoudelijke hulp en de maaltijdbezorging zorgt ervoor dat ik me niet hoef te vermoeien met koken.
Raar wel. We aten altijd ’s-avonds, maar als je bejaard bent zoals ik, dan besluiten externen dat je opeens tussen de middag warm moet eten. Je kunt het natuurlijk wel ‘s-avonds eten, maar dan heb je een koude prak of een slap opgewarmde hap uit de magnetron.
Ach, ik geef me er maar aan over. Zoals aan zoveel dingen tegenwoordig. Mijn verhuizing bijvoorbeeld. We woonden riant, vrijstaand huis waar je omheen kon lopen en een tuin waar je u tegen kon zeggen. Maar ja, een man alleen, in zo’n groot huis, met de huidige woningnood. Dus ik heb besloten om maar een appartement te betrekken nabij een verzorgingsflat. Mocht de tijd rijp zijn, dan is de afstand niet zo groot zeg maar.
En nu breng ik mijn dagen door aan de tafel die ik persé bij het raam wilde hebben. Dan kijk ik uit op de straat en daar valt nog wat te beleven.
Zo reed er vandaag een lijnbus voorbij. Dat gebeurt nooit, want ik woon niet op een route. Dus wat ie hier deed? Geen idee. Daar kan ik me dan een hele ochtend mee zoet houden. Wat maakt nou dat die bus hier reed?
Ik zal er denk ik nooit achter komen. En áls ik er achter kom… wat dan? Dan kan ik die kennis mee het graf in nemen en ben ik een gezegend mens of zo.
Ik zei het al… Dit wordt een saai verhaal. Er gaat weinig in gebeuren.
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)