door Hugo Vos | mrt 30, 2020
in de spiegel van mijn poëzie denk ik mezelf te zien echo’s uit de diepe voor die ik door mijn pad te ploegen getrokken heb waarvan ik de kluiten omgekeerd op mijn papieren aarde stort wie zie ik echt? ben ik dat daar of zie ik slechts de sporen het opgewaaide...
door Hugo Vos | mrt 29, 2020
de maalbox van mijn brein loopt vol met onnodig veel berichten die datzelfde brein dan voor zijn lol van alle kanten gaat belichten helaas voor mij vergeet mijn brein die immers druk is met die taken hoe vermoeiend dit voor mij kan zijn en hoe uitgeput het me kan...
door Hugo Vos | mrt 28, 2020
men moet het hier en nu beminnen dat hebben monniken uiteengezet wetenschappers onderschrijven het breng mindfulness je leven binnen ik ga vandaag hiermee beginnen er is toch geen werk dat mij belet mijn hele tijdsbesef is stilgezet daar kan ‘k me mooi dan op...
door Hugo Vos | mrt 27, 2020
ik kan niet met je ik kan niet zonder je ik voel me hoe dan ook steeds mateloos alleen als ik niet bij je kan niet zonder je kan waar moet ik dan in godsnaam heen? waar komt nou toch zo’n onvermogen in relateren toch vandaan? ‘k heb geen idee en ’t maakt...
door Hugo Vos | mrt 26, 2020
toen de wereld met een schok tot stilstand kwam alles na-sidderde door de impact die dat gaf stof nederdaalde, dwarrelde toen ook de arrogantie neer? krabde de mensheid zich op het achterhoofd? daalde ze af van haar betonnen burcht vanwaaruit zij neerkeek op de...
door Hugo Vos | mrt 25, 2020
ik denk dat ik belangrijk ben maar wat verandert er nou werkelijk als ik tot as verkruimeld word meegenomen door de wind? wat voeg ik aan de wereld toe als ik denk dat ik belangrijk ben zolang ik geen nieuw E=MC2 bewijs of een vaccin ontwerp tegen de corona de wereld...
door Hugo Vos | mrt 24, 2020
de meesjes dansen hun liefdesdans rond hun tiny house aan mijn balkon beneden is de boom ontknopt en buiten schijnt de zon kijk ze voeren takjes aan en zachte stukjes mos ik zie het door het vensterraam buiten barst de lente los maar in mij zijn de straten nat en gaat...
door Hugo Vos | mrt 23, 2020
er ging verlangen door haar lichaam toen ze haar telefoon inbracht bel me, app me, stuur me insta droomde ze de hele nacht hij, gekluisterd aan zijn beeldscherm, stuurde haar een lief bericht haar telefoon, subtiel op trilstand bracht een lach op haar gezicht liefde...
door Hugo Vos | mrt 22, 2020
we mopperen we zeuren we wijzen steeds de ander aan we kijken vaker naar wat mis gaat zien zo het goede niet meer staan richt je ogen niet alleen maar op het fotonegatief projecteer ook dat wat goed gaat bekijk het liever posilief er zijn er velen die hun best doen...
door Hugo Vos | mrt 21, 2020
de zon voelt koud de warmte kil de storm die waait mijn denken stil ik voel heel sterk me slap als wat waar ik voor sta ligt op z’n gat in ’t hier en nu lijkt het me fijn als strakjes al mijn toen zal...
