TWEEDE BEDRIJF
(Licht Fade-in)
(Toneelbeeld: BEA staat alleen op het toneel wat verveeld voor zich uit te kijken. Haar vuilniszakje staat op de grond. De zakken van Frank staan er ook nog.
Frank komt na een tijdje op. In zijn hand het pasje.)
Frank:
Bijzonder wel he? Zo’n afvalcontainer is een smeltkroes van afvalproducten van levens die eigenlijk helemaal niets van elkaar weten. En toch. In de container ligt alles op en door elkaar.
Bea:
U bent een filosoof.
Frank:
Jij.
Bea:
Nou nee, ik zou mezelf geen filosoof willen noemen…
Frank:
Nee, je mag ‘Jij’ zeggen
Bea:
Ah….
Frank:
Maar het idee, dat wij ons afval wel bij elkaar brengen, maar onze levens, onze waarden niet?
Bea:
Ach… de mensen zoeken elkaar toch ook op?
Frank:
Nou, dat valt dus best tegen. Ken je mij?
Bea:
Nou, sinds vanavond weet ik van uw bestaan.
Frank:
Jouw.
Bea:
Oh ja…
Frank:
Maar da’s een begin. Straks openen wij de container. Lozen onze rommel en gaan vervolgens door met ons eigen leven. En daar laten we het dan bij.
Bea:
We zullen elkaar voortaan groeten in het voorbijgaan.
Frank:
Daarmee brengen we onze waarden nog niet bij elkaar.
Bea:
Nou, als ik iedereen die hier zijn afval dumpt zou moeten leren kennen…
Frank:
Wat dan…?
Bea:
Nou… ik weet niet. Dat lijkt me een beetje teveel van het goede.
Frank:
Maar waarom? We leven in dezelfde buurt, dezelfde flat zelfs. Daarbinnen bakenen we ons eigen territorium af en sluiten ons er in op.
Bea:
Zullen we…? (Wijst op de vuilniszakken.)
Frank:
Och, ja natuurlijk. (Legt zijn pasje op de container. Container reageert niet)
Oh… dat is vreemd.
(Probeert het nog een aantal keer)
Bea:
Wil ie niet?
Frank:
Nee…
Bea:
Mag ik eens?
(Frank geeft haar de pas)
Bea: Nee zeg, inderdaad.
Frank:
Gek he?
Bea:
Ja… Nou dan moet ik maar even naar boven.
Frank:
Ja, als je dat zou willen doen…
Bea:
Tot zo dan maar.
Frank:
Ja… tot zo.
(Bea gaat af)
(Frank staart wat verveeld om zich heen. Kijkt dan naar het vuilniszakje van Bea. Kijkt naar waar Bea afging. Dan weer naar het zakje. Schopt er met zijn voet een beetje tegen. Buigt zich vervolgens naar het zakje om het goed te bekijken.)
(Licht fade-out)
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)