door Hugo Vos | mrt 7, 2021
terugverlangend naar hoe het voelde als kind nog onbevlekt het maagdelijk niet weten waar iedere dag iets spannends bood het leven levend onbevangen onschuldig ook en opgewekt en kijk nou toch ik zit vol spatten haalt iemand vlekkeloos ooit de dood?
door Hugo Vos | jan 31, 2021
heel voorzichtig tast het leven de zo ruige aarde af zoekt grond om te bestaan om haar briljante vorm een plek te geven overschaduw haar ontneem haar kansen ze raakt beschadigd geef haar licht moedig haar aan ze zal...
door Hugo Vos | jan 6, 2021
er brandden drie waxinevlammen in mijn raamkozijn twee krachtig en vol vuur maar eentje vocht om ook een vlam te kunnen zijn ik stond blaasklaar de longen vol de klok tikte mijn slaaptijduur maar ja, dat vlammetje dat vocht om ook een vlam te kunnen zijn ’t had mij...
door Hugo Vos | jan 3, 2021
sieraad ach parelketting ragfijn geregen je geeft -zo klein- een wereld weer waar ik -zo groot- niet in kan komen hoe fragiel omvat je haar, de slanke hals van de natuur ieder stukje aan jouw draad zo toegewijd gewoven laat zien dat naast mijn mensenleven nog zoveel...
door Hugo Vos | dec 26, 2020
wil jij je rede lezen nu ik nog ademhaal vertellen wie ik was voor jou jouw kant van ons verhaal mag ik je ogen zien terwijl je zegt hoe bijzonder jij me vond ver vóórdat ik ben afgelegd mag ik zacht mijn glimlach tonen terwijl je volschiet van verdriet wanneer je...
