“Je hebt een hoop leed gezien,” zei De Liefde, “De aarde is er vol mee. En de aarde zal er altijd vol mee zijn. Eeuwig. En het is maar net aan welke kant van de medaille je staat.”.
“Neem de antilope en de poema. De poema is geen wraakzuchtig dier. De poema is een jachtdier en de evolutie heeft een vleeseter van haar gemaakt. Ergens is een nest met welpen die het groot wil brengen. En daar is voedsel voor nodig. Dus gaat de poema op jacht en vangt het een kalfje van een antilope. Maar zie je? Ze wordt gedreven door de liefde voor haar welpjes.”
“Ja lekker is dat,” antwoordde ik, “ten koste van het kind van de antilope! Die heeft dezelfde liefde voor haar kalf als de poema voor haar welpen.”
“Scherp gezien!” antwoordde De Liefde. “Je ziet mijn manifestatie dus ook daar waar het leed plaatsvindt. De antilope lijdt door wat haar pasgeboren kalf, haar liefde, wordt aangedaan. Liefde manifesteert zich daar dus in lijden.”
Ik had even tijd nodig om dit te verwerken. “Dus leed is liefde?” vroeg ik na een tijdje.
“Goed gezien,” sprak De Liefde. “Hoe groter het leed, hoe groter de liefde.”
“En die oorlogen dan?” vroeg ik. “Soldaten worden onvrijwillig het veld in gestuurd om andere soldaten, die net zo onvrijwillig het velden worden ingestuurd, onvrijwillig te doden… Ik zie daar de liefde niet gemanifesteerd.”
“Kijk eens goed.” sprak De Liefde. “Hoe vaak heb je het woord ‘onvrijwillig’ zojuist gebruikt? Daar zit een hunkering in. Waar hunkert die soldaat naar?”
“Naar vrijheid en vrede vermoed ik,” was mijn antwoord, “naar liefde…,” hoorde ik mijzelf zeggen.
“Voila!” zei De Liefde.
Ik kon de bocht nog niet maken in mijn brein. Ik had leed altijd gezien als een uitkomst van haat en wrok. En nu werd mij verteld dat het slechts één kant van de medaille was.
“En…,” begon ik, “wat als die soldaat er nou voor kíest om het slagveld op te gaan? Omdat hij zijn tegenstander haat?”
“Ook dan manifesteert de liefde zich,” zei De Liefde, “Op meerder fronten. Hij doet waar hij naar verlangt. Dat is één. Verlangen is liefde. Daarnaast komt die haat die hij voelt ergens vandaan. Net als zinloos geweld. Of bij huiselijk geweld of… tja, noem het maar op. De agressor staat ergens voor. Heeft waarschijnlijk iets te verdedigen waar hij liefde voor heeft, Heeft iets af te reageren omdat zijn eigen liefde wordt geblokkeerd. Heeft…”
Ik onderbrak De Liefde. “Sorry… maar dit gaat me te snel. Ik kan er niet aan dat iemand die willens en wetens een ander de meest vreselijke dingen aandoet, dat zich in die persoon liefde manifesteert.”
“Dat komt omdat je dingen door elkaar haalt” zei De Liefde, “Hoe iemand vorm geeft aan de liefde is iets anders dan de liefde zelf. Veel mensen creëren lijden voor de wereld of zichzelf of beiden, omdat ze de liefde op een verkeerde manier vormgeven.” De Liefde zweeg weer even. “Als mensen dát nou eens zouden leren…”
“Leer het me!” zei ik De Liefde.
(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos
Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal.
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.
(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)