door Hugo Vos | feb 27, 2022
de dans van de gelovige niets meer dan het ontspringen van de wanhoop dat het leven ongevraagd over hem heen kan walsen een chachacha van angsten dat hij mede schuldig is en dus maar volger werd zo hoeft hij in zijn eigen dans de leider niet te zijn de kroeg waarin...
door Hugo Vos | feb 26, 2022
de duifjes zijn er weer op mijn balkon hij slooft zich uit in nederig naar haar buigen terwijl zijn krop uit volle borst de liefde koert draait zij haar snavel weg en tuurt wat naar de zon hij geeft niet op en blijft maar sloven hetzelfde lied, dezelfde dans, dezelfde...
door Hugo Vos | feb 25, 2022
waarom begrijp ik toch dit leven niet misschien omdat het mij niet wil begrijpen met zoveel jaren nog in het verschiet is het te vroeg er nu al tussenuit te knijpen misschien omdat het mij niet wil begrijpen en ook dat ik mijzelf nog steeds niet ken is het te vroeg er...
door Hugo Vos | feb 24, 2022
de dichter vecht met alle letters om vorm te geven aan wat is hij tracht de lezer mee te nemen in zijn geluk of droefenis die pakt hij in in mooie woorden zo wordt zijn pijn ietwat verzacht de lezer leest tussen de regels wel of hij moet huilen of juist lacht maar...
door Hugo Vos | feb 23, 2022
In mijn keuken hangen drie pannetjes van gietijzer. En er staat een bakje bij met magnetische woordjes. Tijdens het wachten tot de pasta kookt (of de eieren), grabbel ik wat in dat bakje, gooi ik wat in een pannetje en verzet ik mijn zinnen. Iedere woensdagavond in...
door Hugo Vos | feb 22, 2022
aan het eind van mijn veter zit een heel handig ding (ik zeg dan wel einde maar bedoel het begin want als ik door ’t gat moet is het van belang dat daar aan die veter of ie kort is of lang dat ding zit te zitten (aan’t begin niet aan ’t eind) die zorgt dat de veter...
