door Hugo Vos | feb 29, 2020
al die karakters al die figuren al die afweer tegen al die kwetsuren al die mensen met al die verhalen al die angsten voor al dat herhalen al die persoontjes met al die verschillen al die liefde in al wat we...
door Hugo Vos | feb 28, 2020
Onderstaand gedicht schreef ik op verzoek en input van Berdine Segers. Een zeer gewaardeerde collega ZZP-er in het acteursvak. ze ploegt maar voortde vrouw die ZZP-er heet(en met haar zoveel anderen)haar spaarpot roepten wil gevuldreserves voor diemagere tijdenwant...
door Hugo Vos | feb 27, 2020
ik zou haast vergetenje iets liefs te schrijvenwant je bent me zo gewoondat maakt jou nou zo bijzonderje past als puzzelstukjes bij medat lukt niet iedere persoon
door Hugo Vos | feb 26, 2020
Ze had zichzelf op de repeat-stand staan en had het helemaal niet in de gaten ze deed de kinderen, ging naar haar werk kookte een maaltijd voor haar man zo regen zich de dagen het was geen keuze dat dit zo was het was gewoon vanzelf gegaan totdat ze -’t was op een...
door Hugo Vos | feb 25, 2020
mijn polshorloge is erg trots op mij ik heb vandaag genoeg gelopen hij telde stappen spoorde aan Goed! Ga door! zo bleef ik hopen dat ik ergens nog mijn vaders stem zou horen mooi zo jongen goed gedaan maar dat ging in het trilsignaal...
door Hugo Vos | feb 24, 2020
te zijn of niet te zijn is niet de vraag je bént er er mogen zijn of niet er mogen zijn is niet de kwestie je bént er er willen zijn of niet er willen zijn is niet de opgaaf je bént er
door Hugo Vos | feb 23, 2020
ik ben vandaag mijn haast voorbijgesneld ik naderde hem van achteren hij leek vrijwel stil te staan ik had hem eerst niet eens herkend tot hij me groette en me vroeg: ‘Waar ga jij zo snel naar toe?’ die vraag van hem… daar moest ik even over nadenken ik ben er voor...
door Hugo Vos | feb 22, 2020
nu ik weet waar ikzelf mijn pijn voel en waarom kan ik zien hoe ik jou met zorg kan omringen ik zal je signalen duiden je blik omlaag of dofheid daarin je hand beschermend op je buik ik zal ze herkennen want ik ken ze dan rest mij slechts jou echt te zien want...
door Hugo Vos | feb 21, 2020
twee tienermeiden in de trein zitten aan elkaar hun haar een staart moet goed iets strakker niet té ja duh! ’t is niet hun kapsel maar hun vriendschap die ze vervlechten een hechte
door Hugo Vos | feb 20, 2020
jonge ranke vingers smeden haar witte en zwarte toetsen om tot goud ik drijf mee op golven van weleer Rachmaninov Schubert ze herrijzen uit hun graf och mocht ik toch al was het slechts voor één prelude nu even deze vleugel...
