door Hugo Vos | okt 16, 2019
ik lig aan aan, aan witte lakens zoals men vroeger deed ik weet dit warm banket mag heel lang duren jij wordt opgediend geeft als amuse een stukje bloot bloot tergend langzaam naar de eerste gang fluister je lieve woordjes dan geef je het het voorgerecht je kust me...
door Hugo Vos | okt 15, 2019
en als de wekker gaat ik het dekbed van mijn naakte lijf onttrek mijn eerste stappen in de pas ontwaakte wereld plaats de tube tandpasta tot lozen knijp de waterkraan in warme stralen dirigeer en langzaam in de wereld land trek ik m aan mijn andere ik afgedroogd...
door Hugo Vos | okt 14, 2019
ik sta er zo weinig bij stil hoe ze me toch maar weer over de wereld dragen zo vanzelfsprekend zetten ze stap voor stap voor stap ze brengen me bij jou of juist bij jou vandaan houden me staande als tegenwind me parten speelt tot aan de dag dat ze gebreken zullen...
door Hugo Vos | okt 13, 2019
je pioniert je door het leven elke dag een nieuw gebied met een kapmes door het oerwoud waar je bent, je weet het niet alles steeds opnieuw ontdekken ook al gingen anderen je voor zij liepen toch hun eigen route want ieder trekt zijn eigen spoor je denkt de ander wel...
door Hugo Vos | okt 12, 2019
Eén voor één verschijnen letters vormen woorden worden zinnen en verworden tot gedicht dat laatste, wordt veroorzaakt, door de return-toets, want zou ik, die niet gebruiken, was dit gedicht, toch geen gezicht? Teken wat je nu ziet
door Hugo Vos | okt 11, 2019
iets is mijn lichaam ingedrongen ’t hing al een tijdje in de lucht infiltreerde neusslijmvlies bloedbaan en longen ’t gebeurde in een vloek en zucht tijdens een hand, een hug, of kus het pakte mij heel onverhoeds ‘k kon er niet eens voor op de vlucht zo...
door Hugo Vos | okt 10, 2019
draad uit je kont plak hem maar vast loop in het rond van de muur naar de kast ga er paar keer dwars overheen plak dan maar weer je draad aan een steen wacht nu gestaag wat er langsvliegen komt misschien heb je vandaag nog een mug in je mond Teken allemaal...
door Hugo Vos | okt 9, 2019
en diep in hem huilde het kind zijn kleine grote-mensen tranen het mocht zo weinig nog gezien moest binnen blijven grootzijn wanen hij zag hem soms verloochende hem steeds voor de haan driemaal kon kraaien zo hielp hij ’t mooiste wat hij in...
door Hugo Vos | okt 8, 2019
kuieren en meimeren dat zijn zo van die zaken waarvan ik weet dat ze me lekker kalm en rustig maken kuieren en meimeren maar ’t is zo lang geleeën geen idee meer hoe het moet hoe of we dat toen deeën kuieren en meimeren… hoe kon ik toch die kunst vergeten ik ben...
door Hugo Vos | okt 7, 2019
als ik me uitstrek in de aarde mijn graf vers en gesloten is welke indruk liet ik dan achter wat is mijn echte erfenis geld en goederen zijn te verdelen maar wat liet ik achter in het sociale voegde ik toe aan andermans leven of was ik enkel maar aan ’t halen ik weet...
