door Hugo Vos | jan 8, 2021
hij stond daar ergens halverwege op een bladzijde onder f van het woordenboek frank kin omhoog de borst vooruit de wenkbrauwen iets gefronst frank keek recht vooruit zijn avonturen aan en straalde stijdlust uit frank niet dat hij echt zou gaan daar was geen noodzaak...
door Hugo Vos | jan 7, 2021
laat je verstand niet spreken als het niet luistert naar je hart laat je hart niet zwijgen als het niet mag spreken van je verstand
door Hugo Vos | jan 6, 2021
er brandden drie waxinevlammen in mijn raamkozijn twee krachtig en vol vuur maar eentje vocht om ook een vlam te kunnen zijn ik stond blaasklaar de longen vol de klok tikte mijn slaaptijduur maar ja, dat vlammetje dat vocht om ook een vlam te kunnen zijn ’t had mij...
door Hugo Vos | jan 5, 2021
twee roze vellen in je luchtweg ze zijn zo cruciaal je stuurt er simpelweg wat adem langs en hup daar heb je taal als baby moet het een ontdekking zijn geluid te kunnen maken die ook nog een respons creëert je dorst naar melk doet smaken langzaam leer je het besturen...
door Hugo Vos | jan 4, 2021
weet je niet waar waar je het zoeken moet? kijk eens onder de steen die op je hart drukt ik weet het, dat voelt gevaarlijk want daar ligt ook je angst en pijn en een heleboel verdriet til toch maar eens voorzichtig op die steen en neem die drie behoedzaam in je handen...
door Hugo Vos | jan 3, 2021
sieraad ach parelketting ragfijn geregen je geeft -zo klein- een wereld weer waar ik -zo groot- niet in kan komen hoe fragiel omvat je haar, de slanke hals van de natuur ieder stukje aan jouw draad zo toegewijd gewoven laat zien dat naast mijn mensenleven nog zoveel...
door Hugo Vos | jan 2, 2021
vader wat heeft die man moeten bevatten dat zijn kind zijn mooie meisje zo pril zo wit daar op dat bedje vader wat heeft die man moeten beseffen met zijn kind haar kleine broertje zo klein, zo eerbiedig daar bij dat grafje vader wat heeft die man moeten voelen dat een...
door Hugo Vos | jan 1, 2021
in de la met oude woorden lag er een die daar gemaskerd lag hij lag brutaalweg bovenop Veinzen voorzichtig tilde ik hem op hij kreunde zacht en zuchtte ik vroeg meelevend wat er was Veinzen hij zei dat hij amechtig was en zeker niet succesvol was ik had van hem niet...
door Hugo Vos | dec 31, 2020
zevenhonderdeenendertig is het getal van opgetelde dagen waarin ik dagelijks zonder klagen mijn versjes op het beeldscherm knal kan ik dat nóg een jaar dragen? want wat is namelijk het geval het pad waar voor ik sta is smal en ligt bezaaid met vragen kan inspiratie...
door Hugo Vos | dec 30, 2020
mijn vader wat een clown heeft zich gekloond zodat hij na zijn dood in mijn lichaam verder woont
