door Hugo Vos | jun 13, 2021
wie kent hem niet de zetel van het onvermogen het bankje van de wanhoop en verdriet de lucht drukt zwaar op je gemoed, ’t is duister en lelijkheid slechts wat je ziet je kijkt er liever ook niet naar de gewelven waar je onder zit je vervloekt hun zware wolkpartijen...
door Hugo Vos | jun 14, 2020
we droegen onze angsten mee in de zon, op het terras in het park waar ’t geurig toeven was langs koele branding van de zee we bonden met een knoop of twee de wolken vast aan onze jas en sleepten zo bij elke pas de zwaarte van het leven mee het lichaam schuin, het...
door Hugo Vos | mrt 24, 2020
de meesjes dansen hun liefdesdans rond hun tiny house aan mijn balkon beneden is de boom ontknopt en buiten schijnt de zon kijk ze voeren takjes aan en zachte stukjes mos ik zie het door het vensterraam buiten barst de lente los maar in mij zijn de straten nat en gaat...
door Hugo Vos | sep 24, 2019
soms stormt het in mijn hoofd dan cycloneren er de stofjeswolken die mijn gevoelens reguleren ongecontroleerd door mijn systeem ik probeer ze net als regendruppels wel eens op te vangen, mond open armen wijd, handpalmen omhoog de ogen dicht, want ik toch niet helder...
door Hugo Vos | aug 8, 2019
Mijn gelaat is als het weerbericht Soms zie je de zon in mij ferm stralen Die trekt de mondhoeken spontaan omhoog Laat mijn pupillen schitteren van licht geluk Dan slaat het om en trekt het dicht Al het moois is dan in enen stuk Mijn wenkbrauwen schieten omhoog...
