door Hugo Vos | jun 6, 2020
ik ben mijn eigen vader hoe wonderlijk is dat in hoe ik loop, in hoe ik zit in hoe ik knars met mijn gebit in hoe ik kijk in hoe ik kuch in hoe ik praat in hoe ik zucht in hoe ik vloek in hoe ik scheet in hoe ik lach in hoe ik eet dezelfde blik hetzelfde haar ik ben...
door Hugo Vos | apr 23, 2020
dan tref je in de gootsteen nog wat losse korrels rijst en anderhalf preiringetje aan de koekenpan staat vettig leeg op het fornuis de houten lepel reikt nog uit de wc bril ligt omlaag vlekjes op de rand binnenin een vergeten streepje een flintertje papier waaiert weg...
door Hugo Vos | jan 31, 2020
de dood trekt sporen door ontgonnen land voren van pijn en onvermogen ze ploegt verlies en wanhoop om legt akkers van gemis wijd open waar zichtbaar wordt wat altijd was maar ondergronds was blijven steken wat liefde heet of pijnlijk stak blijft achter bij wie het...
door Hugo Vos | dec 21, 2019
het witte koud bejoeg ooit deze aarde sloeg vlaag na vlaag in je gezicht toen had je nog je ogen dicht en zag je niet hoe het ontaardde dat ook jij het was die het klimaat verzwaarde ook jij bracht haar uit evenwicht wat doe je, nu ieder weet waar het aan ligt...
door Hugo Vos | okt 7, 2019
als ik me uitstrek in de aarde mijn graf vers en gesloten is welke indruk liet ik dan achter wat is mijn echte erfenis geld en goederen zijn te verdelen maar wat liet ik achter in het sociale voegde ik toe aan andermans leven of was ik enkel maar aan ’t halen ik weet...
