door Hugo Vos | jul 30, 2022
wat een leven heeft zo’n cicade leeft voor jaren ondergronds tot ie het niet meer kan houden dan is ie daar twee maanden… de mannen laten van zich horen wat een leven maakt zo’n cicade de vrouwen zwijgen niet kieskeurig ze zijn wellustig van het leven dat die man daar...
door Hugo Vos | apr 6, 2021
daar stond de mens opeens op aarde de hoge paradijsdeuren achter hen vielen zacht maar resoluut in ’t slot ‘klik…’ een kille bries woei over het landschap het uithangbord met ‘Paradijs’ wiegde zachtjes heen en weer ‘ieiep… ieiep…’ Adam rilde, reikte met zijn hand uit...
door Hugo Vos | mrt 24, 2021
’t is één minuut voor negen de avondklok belt aan laatste hakketikken haasten zich dertig seconden nog een vrouwenstem een mannenlach gekuch een voordeur slaat vijftien seconden ik word vast stil en tel hem af om hem te horen slaan die klok nul ’t is tijd de avond...
door Hugo Vos | jun 25, 2020
het roezemoest weer in de stad de klinkel is weer terug op de terrassen schater jaagt achter de naaldpumps aan die hakketakken door de straten zo echoën ze terugkeer met gezang de wederopstanding van de mensheid zomert haar feestelijke klanken langs openstaande...
door Hugo Vos | mei 22, 2019
Ik zit in de Ardennen wat voor me uit te luisteren De rivier babbelt De bomen fluisteren De vogels kwebbelen Het gras denkt na Dwars daar doorheen Schreeuwen de motoren Janken de auto’s Krijst motorzaag en motormaaier Terwijl het gras stilzwijgend sterft Beginnen...
