door Hugo Vos | apr 6, 2021
daar stond de mens opeens op aarde de hoge paradijsdeuren achter hen vielen zacht maar resoluut in ’t slot ‘klik…’ een kille bries woei over het landschap het uithangbord met ‘Paradijs’ wiegde zachtjes heen en weer ‘ieiep… ieiep…’ Adam rilde, reikte met zijn hand uit...
door Hugo Vos | mrt 17, 2021
ik zag de rommel in het riviertje drijven de flessen tasjes en zo meer ik kon niet onbewogen blijven de laksheid achteloosheid doen zo zeer mocht god de schepping ooit herschrijven zet dan de mensheid ergens anders...
door Hugo Vos | mrt 26, 2020
toen de wereld met een schok tot stilstand kwam alles na-sidderde door de impact die dat gaf stof nederdaalde, dwarrelde toen ook de arrogantie neer? krabde de mensheid zich op het achterhoofd? daalde ze af van haar betonnen burcht vanwaaruit zij neerkeek op de...
door Hugo Vos | mrt 3, 2020
er heerst een ziekte in het land het rept en roert zich nu al weken wat is er met ons aan de hand welk virus is er neergestreken het nestelt zich in het verstand om onze ratio te breken waarna paniekgevoel ontbrandt om nog meer chaos op te kweken ik weet niet waar dit...
door Hugo Vos | feb 6, 2020
(Dit vers laat zich het beste lezen op een groot scherm ;-). ooit jaren later toen de aarde dor en verlaten was en alle mensen uitgestorven of weg naar verdere planeten ruïnes enkel nog karkassen waren van een heel erg drukbevolkt verleden er van natuur niets meer te...
