door Hugo Vos | feb 9, 2020
het stormt in zijn hart vlagen vol tranen waren in ’t rond op zoek naar de liefde die hij nooit vond het stormt in haar hart onhandig verlangen waait met de wind hopend dat iemand haar liefde ooit vind
door Hugo Vos | feb 8, 2020
Punaise wilde een feestje prikte een gaatje in zijn agenda nodigde Spijker en Speld uit en kocht een doosje priklimonade het werd een gezellige avond met scherpe gesprekken over Naald bijvoorbeeld en waarom die niet kon stoppen toen de avond teneinde liep sprak Speld...
door Hugo Vos | feb 7, 2020
twee oude mensen de tijd trekt aan hun jasjes ze maken geen haast Haiku
door Hugo Vos | feb 6, 2020
(Dit vers laat zich het beste lezen op een groot scherm ;-). ooit jaren later toen de aarde dor en verlaten was en alle mensen uitgestorven of weg naar verdere planeten ruïnes enkel nog karkassen waren van een heel erg drukbevolkt verleden er van natuur niets meer te...
door Hugo Vos | feb 5, 2020
ssssssh! maande de zon verhit toen hij de zee in zakte ik hield even stil
door Hugo Vos | feb 4, 2020
kan ik ook stilte schrijven, vroeg ik me af ik zweeg wat regels lang duurde het niet klaarblijkelijk wilde ik liever taal bedrijven.
door Hugo Vos | feb 3, 2020
het was a small step voor de mens die hem plaatste maar a giant leap voor de mens die hem kreeg die voetstap op de ziel een indruk op een donkere plek wachtend in die enorme leegte zelfs de dood die kwam er...
door Hugo Vos | feb 2, 2020
wanneer is het geboren?vroeg de ambtenaaraan de man voor zijn loketzijn haar als deurmatop het hoofdte-te-te-te tweestotterde de trotse vadertegen het loketde blosjes op zijn wangen stuiterden twee wat?vroeg de ambtenaarhij hield niet zostuitertaalvoor zijn...
door Hugo Vos | feb 2, 2020
Hij was te moe zijn boek bleef toe een minuut om wat te schrijven de tijd is daar en hij is klaar hij kan dus dichter blijven
door Hugo Vos | jan 31, 2020
de dood trekt sporen door ontgonnen land voren van pijn en onvermogen ze ploegt verlies en wanhoop om legt akkers van gemis wijd open waar zichtbaar wordt wat altijd was maar ondergronds was blijven steken wat liefde heet of pijnlijk stak blijft achter bij wie het...
