Als je naar de mens kijkt met al haar oordelen is de valkuil dat je gaat oordelen over het oordelen. En dan ben je zelf natuurlijk geen haar beter. Ik heb altijd geprobeerd om weg te blijven uit het oordelen. Onmogelijk natuurlijk, maar ik heb er steeds vredelievend op gereageerd. Wie ik ook tegenkwam en wat me ook werd aangedaan, hij of zij die misbruik van mij wilde maken zou er wel een goede reden voor hebben denk je niet? Dat ik me uit huis heb laten wegbonjouren is ook niet voor niks geweest. Zij en Frank en ook ik zullen er wel een goede reden voor gehad hebben, niet?
Ik was thuis natuurlijk al lang klaar. We pasten niet. Ik wilde haar geluk niet in de weg staan. En ik vond het prima zoals het was. Toen de wending kwam vond ik dat net zo prima. Ik was oprecht benieuwd wat het me zou gaan brengen. Wat ik er van kon leren. Dat is een kunst die ik iedereen gun. De wereld zou er veel toleranter door worden. 

Ik heb enorm veel geleerd van de straat. Het is een goeie leerschool. ‘De goot’ is een wereld vol rangen en standen. Er wordt net zo’n ratrace gelopen als daarboven. Ook in de goot wordt er gevochten om de beste plek op de rots. Ook in de goot wordt je geaccepteerd of uitgespuugd. Je begeeft je gewoon in een andere roedel.
Alleen… velen op straat hebben niks meer te verliezen. En als je niks te verliezen hebt ga je het spel harder spelen. Maar de wapens zijn niet anders. Wantrouwen en jaloezie zijn het kruit. Boosheid en agressie zijn de vuurwapens. En natuurlijk zijn er de landmijnen van vernedering en uitsluiting die onderhuids worden gelegd. Maar kijk eens goed. Is dat buiten de goot, in de ‘beschaafde’ wereld, anders? Ze worden daar minder openlijk gehanteerd. Dat is het enige verschil.

Ik heb gelukkig het vermogen om alle conflict uit de weg te gaan. Die ‘stoornis’ weet je nog? Waar de dokter (vond dat ik) last van had. Ik heb zoveel mensen gesproken aan wie ik mijn verhaal vertelde die me zeiden: “Je had voor jezelf moeten opkomen!” Tuurlijk. Dat had gekund. Of ik kon me voegen met de situatie zoals die me werd aangereikt. Ik heb mijn medemens centraal gezet en niet mijzelf. Zie het als een keuze.

“Maar je hebt zoveel verloren! Je huis, je relatie, je auto, je baan, je bed, je waardigheid!”. Ja… zo kun je er naar kijken. Ik heb ook heel veel gewonnen. Ik heb mijn waardigheid juist behouden. Ik heb de vrede bewaard. Ik heb mijn innerlijke rust gevonden. Ik leef dagelijks in het hier en nu. Ik heb meer vrienden gemaakt dan vijanden. Ik heb meer vrienden dan ik had in het reguliere bestaan. Ik heb een hechtere band met Puk dan ooit te voren en zij met mij. En ik ben gelukkig.

Mariska en ik zijn maatjes gebleven. We gaan beiden onze eigen weg, komen elkaar her en der tegen en we verstaan elkaar op een diep niveau. Mijn huis is mijn straat. De straat is mijn huis. Het maakt niet uit waar ik ben of waar ik loop. Ik woon er. Ik ben er thuis.

Fijn, dat je even naast me kwam zitten.

(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos

Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal. 
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.

(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)

Mariska heeft me de weken daarna streetwise gemaakt. “Die hond moet je houden,” was het eerste wat ze zei, “die is een goudmijn” We hadden met z’n drieën onder de brug geslapen. Zij op onze plek, ik was met Puk aan de overkant gaan liggen.Ik zag hoe ze haar kwartier maakte met een stuk bouwzeil, een versleten yoga-matje en een aftandse slaapzak. Alles uit haar tassen gevist. Ik zag ook hoe ze nog een stuk koek uit haar tas viste en opat. Ze had dus toch eten. 

De volgende dag nam ze ons mee naar het centrum. Daar zat een daklozenopvang die ’s morgens koffie uitdeelde en brood. Ze werd door iedereen hartelijk begroet en ontvangen. Ze had een duidelijk netwerk hier. Ze riep: “Jongens, we hebben een nieuwe!” Iedereen keek mijn kant op. Puk deed haar staart tussen de benen. “Hij heeft niks om afhandig te maken, dus spaar je de moeite!” Ze schaterde. Iedereen ging weer verder waar ie mee bezig was. 

Ze stelde me voor aan de vrijwilligers van dienst, die me, toen ze de kans kregen, meteen wilden redden. Waar ik woonde? Of ik iets nodig had? Hoe ik op straat terecht gekomen was? Of er een weg terug was? Of ik nog ergens terecht kon? En of ik het op prijs stelde als ze voor me zouden bidden. Dat soort zaken. Ik wimpelde het allemaal af. Op de een of andere manier voelde en wist ik dat ik hier op straat lessen zou gaan leren die ik ‘thuis’ nooit zou leren. 
Wat ook zo was.

Ik leerde snel. Waar je terecht kon voor koffie en wat te eten zonder dat men lastige vragen ging stellen. “Zijn ze al voor je aan het bidden?” grinnikte ze. Ik vertelde haar dat ik hun aanbod vriendelijk had afgeslagen maar dat ze waarschijnlijk ongevraagd toch wel stiekem voor me zouden bidden. 
Mariska leerde me waar je ’s-nachts allemaal kon slapen. Het Leger des Heils bijvoorbeeld, maar daar moest je altijd een paar euro betalen. ‘Zondegeld’ vond ze en huisdieren werden er niet toegelaten. De ‘Daklozenopvang’, ook zo’n plek, “Daar kun je beter niet heen,” zei ze, “teveel agressie.” 
Ze leerde me voedsel scoren uit de containers van de supermarkten. Daar werd veel weggegooid dat nog prima was, maar ‘over tijd’. Ze wees me op watertappunten. Ze leerde me gebruik te maken van de ophaaltijden van de het grofvuil. Wanneer de kledingcontainers vol raakten en hoe je daar altijd wel wat nuttigs vond als je rond die tijd ging snuffelen.
Ze leerde me welke afvalbakken lucratief waren en welke niet. En ze leerde me de edele kunst van het bedelen.

Inderdaad, Puk bleek een goudmijn. Ze trok de aandacht met haar scheve koppie en leverde me praatjes en extra’s op. Vriendelijke vrouwen brachten vaak iets lekkers voor haar mee als ik naast de supermarkt zat te bedelen. Brokken of vleesbakjes. Dan gaven ze mij ook wat broodjes en wat geld. “Altijd vriendelijk zijn, maar wel écht!. Mensen hebben meteen door of je het meent.” had Mariska me op mijn hart gedrukt.


Mijn geld verstopte ik in een blikje op een geheime plek waar zelfs Mariska niets van wist. Want, mede dankzij Puk kwam er zoveel voedsel binnen dat ik eigenlijk nooit iets hoefde te kopen. 


Maar het meeste leerde ik nog over mensen en hun oordelen. Ik weet dat jullie ook over mij oordelen. Ik ben niet gek. Jullie oordelen over hoe ik hier zo gekomen ben. Vinden me een slapjanus en zo. Maar ik leef mijn leven. Op mijn manier. Ik ben een waardevol mens. En heus. Mijn tijd komt wel.

(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos

Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal. 
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.

(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)

Ik heb mijn brug gevonden uiteindelijk. Of laat ik ‘we’ zeggen, want ik merk dat ik Puk steeds vergeet te noemen. Mijn trouwe viervoetige wandelende deken. Omdat ik geen echte deken vond ben ik uiteindelijk tegen Puk aan gaan liggen. Of Puk tegen mij, net hoe je het ziet. Arm om haar heen en elkaar warm houden.
De brug was in het park, van beton, overspande een watertje en had een mooi vlak stukje oever waar ik precies kon liggen met Puk. We sliepen net toen ik ruw aan mijn voeten werd getrokken. 

“Hé! Wat moet jij hier?! Dit is mijn plek!” Puk grauwde luid, waardoor het gesjor aan mijn voeten direct stopte. “Ho ho ho!” werd er geroepen, “Houd dat beest bij je!” Ik keek op en aan mijn voeteneind zag ik een paar benen in een dikke broek, een paar tassen en een slonzig vrouwfiguur. “Oh, sorry,” zei ik terwijl ik overeind ging zitten, “ik wist niet dat dit jouw plek was. Zal ik een andere plek zoeken?” De vrouw keek me met een schuin hoofd en een toegeknepen oog aan. “Wie ben jij? Ik ken jou niet!”. Ik zei mijn naam en vertelde haar dat ik sinds een dag op straat woonde. Puk grauwde weer. Ik maande haar te stoppen. “En dit is Puk,” zei ik, “mijn levende deken. Ze doet geen vlieg kwaad hoor, maar ze beschermt me als het nodig is.”

“Waarom leef jij op straat?” vroeg ze. Ik legde haar uit hoe mijn plek thuis door ene ‘Frank’ was ingenomen. Ze lachte. “Nou dan ga jij het nog zwaar krijgen op straat. Heb je wat te eten voor me?” Ik had nog één boterham in mijn lunchpakket zitten. Die had ik voor Puk en mij bedacht als ontbijt. Ik aarzelde. Maar ach, die vrouw zag er hongerig uit en leek er beroerder aan toe dan ik. Dus ik gaf haar onze laatste boterham met pindakaas en verontschuldigde me dat ik niet meer had.
Ze kwam naast me zitten en at de boterham met smaak op. “Wat heb je nog meer in die tas?” vroeg ze. “Mijn toilettas en mijn pyjama.” zei ik. Ze keek me ongelovig aan. “Jij bent niet echt wijs he?” Ik haalde mijn schouders op. 
“Ik ben Mariska,” zei ze. Het begon te regenen naast de brug. “en laat ik je één ding vertellen… Geef nooit je laatste eten weg aan een straatgenoot.” Ze schaterlachte. “Heb je geld?”. “Nee”, zei ik en legde uit dat ik geen portemonnee had meegenomen. Ze keek me ongelovig aan, schudde haar hoofd. “En vertrouw ook niemand,” zei ze, “dat doe je al goed.” Ik legde uit, dat ik écht geen portemonnee had meegenomen en dat, naast Puk, alles wat ik bezat in dit plastic tasje zat. Ik liet haar de inhoud zien. “Oh ja, en sinds vanmiddag een isolatiematje!”

Ze schudde haar hoofd weer. “Oh man, jij gaat dit niet overleven.” zei ze. “Hoe lang ga je op straat leven?” Ik vertelde haar dat ik werkelijk geen idee en ook geen alternatief had. 
“Oh man…” zei ze, “Jij hebt echt hulp nodig…” .

(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos

Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal. 
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.

(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)

Wel eens over nagedacht? Waar te slapen als je geen slaapplaats hebt?
Ik tot die tijd ook niet.
En als je eigenlijk geen vrienden hebt en helemaal geen geld?
Ik niet. Dat ben ik tijdens het ‘lopen’ maar eens gaan doen.
In mijn romantische voorstelling van zaken zou ik een hooiberg vinden. Bij een boer. Ik zou me onder het gekraai van een haan bij de opgaande zon uitrekken, een strootje in mijn mond steken het laddertje afklimmen en fluitend het landschap intrekken.
Maar vind maar eens een hooiberg in de stad.
Alternatief? Een bank in een park. Maar die dingen zijn hard. En er waait wind door de planken heen. Daar over nadenkend… alle ondergronden zijn eigenlijk hard. En wat als het regent? Dan wil je ergens onder liggen.

Denk even met me mee. Gewoon als gedachte-experiment…
Waar te slapen als je geen slaapplaats hebt?

Best nog ingewikkeld he?
Ikzelf kwam uit op ‘het metrostation’, ‘de abri’, ‘een portiek’, ‘een auto’, ‘een container’, ‘een treinwagon’.
Waar kom jij op uit?

Er kleven echt overal bezwaren aan: Te druk, te hard, teveel lawaai, teveel in het zicht, wat als de trein gaat rijden?… enz.Uiteindelijk koos ik maar heel klassiek voor: “Onder een brug.”
Maar vervolgens…welke brug dan?
En waar ga ik dan op liggen?
Ik liep nog steeds met mijn plastic tas en mijn lunchpakket van Joop. Meer had ik niet. En toen, als een godswonder zag ik in een bouwcontainer een afgedankt stuk isolatiemateriaal liggen. Je weet wel, van dat zilverfolie met een schuimrubber laagje, wat je achter een verwarming plakt. Isolatie en weerkaatsing van de warmte. Ik heb het onder wat puin uit de container vandaan getrokken. Mijn eerste ‘gehosselde’ buit. En ik voelde me rijk.
Maar ik had nog niks om ónder te slapen. Het was gelukkig nog niet echt koud buiten en ’s nachts denk ik een graad of tien, dus doodvriezen zou ik niet, maar ja… een kussen, een deken… het zou me een welkom geschenk zijn.
Maar ja… waar vind je zoiets?

Hoe snel kan zoiets gaan? Gisteren woonde ik nog comfortabel in een huis, nu was ik al rijk met een stuk isolatiemateriaal. En arm bij gebrek aan een deken. Mijn hele hebben en houden in één plastic tas.
Het zet de dingen wel in het perspectief, niet?
En dan had ik mijn brug nog niet echt gevonden. Laat staan mijn eten voor morgen…

(Morgen meer)
___________
2023 ©Hugo Vos

Om zijn proza-pen te scherpen schrijft én publiceert Hugo Vos iedere avond in 2023 een klein stukje van een kort verhaal. 
Op zondagavond begint hij, om vervolgens pas de volgende avond verder te schrijven. Een hele week lang. Op zaterdagavond moet het verhaal tot een einde komen. Geen idee waar hij uitkomt. Geen idee of het lukt. Een jaar lang. Iedere week opnieuw.

(Heb je een leuke titel, een foto of een thema als input voor een nieuw verhaal? Voel je vrij om je suggesties te droppen. Wie weet pakt hij het op.)